«بیا ای دل که راه خویش گیریم

ره شهری دگر در پیش گیریم»

بیا ای دل که منزل درنوردیم

به زیر چنبر دیگر بگردیم

گرفته خاطرستم بی نهایت

بیا ای دل رویم از این ولایت

ز حال خویش با دشتی بموییم

ز درد خویش با کوهی بگوییم

نماز غصه با سروی گزاریم

صدای غم به دریایی سپاریم

بیا ای دل سفر در کار بندیم

سوی ملک غریبی بار بندیم

فرود آییم در فریادگاهی

گلایه سر کنیم و اشک و آهی

من و تو دو کبوتر، دو هوایی

دو آواره، دو عاشق، دو رهایی

من و تو دو برادرخواندهٔ عشق

در این ماتمسرا واماندهٔ عشق

بیا ای دل که بند از پا گشاییم

از این دیواربندان یک برآییم

بیا ای دل بکوچیم و نپاییم

دگر این سو، رخ خود نه نماییم

بیا ای دل که با انداز تازه

غم خود را کنیم آغاز تازه

به کنجی رفته آتش برفروزیم

تمام آرزوها را بسوزیم

ز دست آرزوها خسته ام دل

ز دست آرزو بشکسته ام دل

بیا ای دل به پاس همنوایی

به پاس صبح و شام آشنایی

افق های عزیزی را بتازیم

غروبی را از آن خویش سازیم

نه جانی بی قرار ماست این جا

نه چشمی انتظار ماست این جا

بیا ای دل نه گریه کن نه زاری

به لبخندی وداعی کن ز یاری

سلاحی ده به لوی و ره دگر کن

لبت بربند و آهنگ سفر کن

فرامش کن که روزی روزگاری

«ز یاران داشتیم امید یاری»

بیا که دست با دست غم خویش

کناری سوز و ساز محرم خویش

به پابوسی تنهایی برآییم

به دنبال دل آسایی برآییم

سراغ گور مجنونی بگیریم

کنار نعش فرهادی بمیریم

خیالی یار را به خاک بخشیم

به خاک خستهٔ غمناک بخشیم

بیا که خویشتن را سرد سازیم

سر خود را تهی از درد سازیم

به قول یار:درد سر چه فایده

دل در خون و چشم تر چه فایده

بیا ای دل که با هم یار باشیم

ز هم دلبر، به هم دلدار باشیم

بیا تا بال و پر گیریم ای دل

جدایی را به بر گیریم ای دل

من و تو با جدایی هم طرازیم

بیا ای دل به همدیگر بسازیم